تشریح جزئیات و فلسفه جشن آذرگان - وبلاگ سطح دیتا

به گزارش وبلاگ سطح دیتا، ایسنا/ براساس آخرین خبرهای بدست رسیده، تشریح جزئیات و فلسفه جشن آذرگان صورت گرفت.

مجتبی دورودی، استاد دانشگاه هنر شیراز، مدیر موزه تخت جمشید و پژوهشگر فرهنگ و زبانهای باستانی ایران است. با او گفت و گویی انجام دادیم تا از جزئیات و فلسفه جشن آذرگان آگاه شویم.

مجتبی دورودی با اشاره به اینکه در منابع تاریخی اشاره های متعددی به این جشن شده، گفت: ایرانیان در نهم آذر جشنی داشته اند که به آذرخش یا آذرجشن شهره بوده و با توجه به اینکه تقویم باستانی ایران موسوم به تقویم یزدگردی 6 روز با تقویم کنونی تفاوت دارد، بنابراین میتوان این روز را تقریباً برابر با سوم آذر کنونی دانست.

وی اضافه نمود: درباره این روز در منابعی چون فرهنگ جهانگیری، برهان قاطع و مروج الذهب آمده که ایرانیان در چنین روزی جشنی برپای می دارند که در شمار جشن های آتش است و آن را مانند نوروز و مهرگان ارج می نهند. در این روز علاوه بر افروختن آتش بر بام های منازل و حضور در آتشکده، نظافت و پاکیزگی از جمله ستردن موی و چیدن ناخن، نیک بوده و ایرانیان بر این باور بوده اند که مشاوره و رایزنی درباره امور و دشواری ها در چنین روزی به نتیجه مطلوب می رسد. بعلاوه در آذرجشن چوب های خوش بو مانند عود و صندل و کندر بر آتش می نهادند و فضا را عطرآگین می نموده اند.

مدیر موزه تخت جمشید ادامه داد: ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه درباره این جشن آورده است که آذر جشن عیدی است که در آن روز به افروختن آتش نیاز می یابند و این روز عید آتش است و به نام فرشته ای است که به همه آتش ها موکل است. در چنین روزی ایرانیان در امور عالم مشاوره می نمایند.

دورودی اضافه نمود: بد نیست به یک رسم دیگر ایرانیان در روز اول آذر اشاره کنیم که آن را هم بیرونی برای ما حفظ نموده و در کتاب آثار الباقیه آورده است و جالب تر اینکه گویا این رسم در فارس و شهر شیراز هم معمول بوده است.

وی در ادامه مطلب را از زبان خود ابوریحان نقل کرد و گفت: در اولین روز آذرماه، مردی بر خری سوار می گردد و این سنت منحصر به فارس است. این مرد پارچه هایی بر خود پیچیده و جامه های کهنه می پوشد تا برای شناخته شدن از جمع مردم علامتی باشد و غذاهای گرم و آشامیدنی های سرد می نوشد و تن خویش را با روغن هایی که جلوی سرما را بگیرد چرب نموده و سپس بادبزنی به دست می گیرد و خود را باد می زند و مردم به او می خندند و بر او آب می پاشند و برف و یخ به سوی او پرتاب می نمایند و او از اشراف و اعیان هدیه دریافت می نماید و در عصر ما این رسم در شیراز و دیگر شهرهای فارس معمول است.

پژوهشگر فرهنگ و زبان های باستانی ایران با بیان اینکه این رسم آنگونه که ابوریحان آورده است، روزگاری در شیراز هم معمول بوده است، گفت: این خود بیانگر مراسمی کهن است که در جهت دفع شرِ دیو سرما بوده است، که با برافروختن آتش که به منزله گرمابخشی هم هست؛ می تواند نوید بخش عبور از زمستان سرد باشد.

مجتبی دورودی صحبت هایش با خبرنگار در مورد جشن آذرگان یا آذر جشن را با شعری از مسعود سعد سلمان به انتها رساند: ای ماه، رسید ماه آذر، برخیز و بده می چو آذر، آذر بفروز و خانه خوش کن، زآذر صنما به ماه آذر.