تنهایی انسان و موسیقی فرهاد و کورش یغمایی در شبیه خون، بعد از یک هفته اجرا امیدوارم که بیشتر دیده شوییم - وبلاگ سطح دیتا

به گزارش وبلاگ سطح دیتا، نمایش شبیه خون گزارشی است مخدوش از آنچه بر انسانی تنها اما امیدوار گذشته است.

وبلاگ سطح دیتا، شقایق عرفی نژاد: محمد حاتمی، بازیگر و کارگردان تئاتر که سال ها در این حوزه کار نموده است، این روزها نمایش شبیه خون را با متنی از سهراب حسینی در تالار قشقایی تئاترشهر روی صحنه برده است. حاتمی علاوه بر کارگردانی در این نمایش که یک تک گویی است، بازی هم می نماید. او معتقد است این نمایش که 15 شب اجرا می گردد، در باره همه انسان هاست که در تنهایی شان به گذشته و آینده فکر می نمایند.

چرا اجرای شبیه خون محدود است و فقط 15 شب روی صحنه است؟

ما اول قرار بود این نمایش را در سالن دیگری اجرا کنیم. طبق روال همیشگی که 30 شب اجرا برای هر نمایش در نظر گرفته می گردد، ما هم قرار بود در آن سالن 30 شب اجرا داشته باشیم. ولی با آن سالن به توافق نرسیدیم. اما کار آماده بود. قراری هم برای اجرا در تئاترشهر داشتیم، اما آن تاریخ را از دست دادیم. از مدیریت تئاترشهر خواستم تاریخ جدیدی برای اجرا به ما بدهند. گفتند می توانیم 6 شهریور را برای شما معین کنیم. ولی فقط 15 شب سالن خالی است. من هم قبول کردم. چون قرار است این کار در جاهای دیگر هم اجرا گردد.

الان تعیین است کجا اجرا خواهید داشت؟

تا قرارداد نبندم، در این مورد چیزی نمی توانم بگویم. باید اول کاملا قطعی گردد که بتوانم اعلام کنم.

چه چیزی در متن برای شما مجذوب کنندهیت داشت که انتخابش کردید؟

متن اصلا از پیش نوشته نشده بود. سهراب حسینی این متن را برای من نوشت. با هم در باره یک ایده صحبت کردیم که تبدیل به طرح و یک نمایشنامه به صورت تک گویی شد. یعنی از روز اول با هم پله پله جلو رفتیم و نمایش شکل گرفت.

از شخصیتی که بازی می کنید، بگویید. آدم تنهایی که گذشته و آینده اش را گم نموده است.

این آدم گذشته و آینده اش را دارد به یاد می آورد. سهراب حسینی یک خلاصه برای این نمایش نوشت که آن را به صورت دیالوگ در کار بیان می کنیم. این خلاصه این است: این تک گویی گزارشی است مخدوش از آنچه بر انسانی تنها اما امیدوار گذشته است. این آدم هیچ چیز را گم ننموده است. همه چیز جلوی چشمش عین پرده سینما، عبور می نماید. مثل همه آدم ها که در تنهایی شان از گذشته را مرور می نمایند و به آینده می اندیشند. ولی چیزی که بیشتر درگیرشان می نماید، گذشته ای است که نزدیک است. وقتی از گذشته حرف می زنیم، منظورمان لزوما سال های گذشته نیست. ممکن است همین دیروز باشد. این شخصیت به گذشته فکر می نماید و این که چرا این اتفاقات برایش اتفاق افتاده است.

و با همه این تنهایی امیدش را حفظ نموده است.

قطعا. چون انسان به امید زنده است.

شما طراح صحنه هم هستید. چطور به این طرح رسیدید؟

من بیشتر کارهایم را خودم طراحی می کنم. چون طراحی صحنه برای من فقط در باره صحنه نیست، مسئله فضاست. طراحی صحنه تعیین می نماید که ما در چه فضایی کار می کنیم و بازیگر از روز اول می داند کجا باید قدم بگذارد و کجا بایستد و اطرافش چه چیزهایی هستند. نمی گردد همه کارها را انجام داد و تازه روز آخر به بازیگر گفت اینجا در قرار گرفته است و آنجا پنجره یا پله. اگر طراح صحنه داشته باشم با او صحبت می کنم و خواهش می کنم هفته دوم تمرین، به ما ماکت بدهد تا من و بازیگران بدانیم کجا قرار داریم. در شبیه خون بر اساس صحبت هایی که با سهراب حسینی داشتیم و این که فضای قصه چه چیزی طلب می نماید، طراحی کردم. ترجیح دادم حس و حال کار من را سمت فضایی ببرد که مقابل چشم تماشاگر قرار می گیرد.

در کار شما از قطعه هایی از فرهاد مهراد و کورش یغمایی استفاده شده است. از انتخاب این قطعه ها بگویید.

در درجه اول کارهای هر دوی این خوانندگان برای ما بسیار نوستالژیک است و خاطراتی را برایمان به وجود آورده اند. فرهاد مهراد دیگر در بین ما نیست، اما همچنان کارهایش را گوش می کنیم. به علت نوع کلام و خواندنش، حس و حالش و روبرو اش با معنا. کورش یغمایی هم همینطور. به علت سبکی که در موسیقی دارد، همه ما با او همراهی می کنیم. هم فرهاد مهراد و هم کورش یغمایی از ابتذال به دورند؛ چیزی که این روزها به شدت با آن درگیر هستیم. موسیقی هایی می شنویم که به هیچ وجه هویت ندارند. منظورم از ابتذال همین بی هویتی است. این موسیقی ها ریشه ندارند و نمی دانند کجا ایستاده اند. فقط از یک ریتم پیروی می نمایند. به شدت از معنا دور هستند و ترانه سرا لحظه ای فکر می نماید و بیشتر مواقع هم اصلا فکر نمی نماید. فقط سعی می نماید یک سری کلمات را به شکل قافیه پشت هم بگذارد. من سعی می کنم این ترانه ها نشنوم، ولی گاهی در تاکسی ها مجبور به شنیدنشان می شنوم و متأسف می شوم. اما فرهاد مهراد و کورش یغمایی فرسنگ ها با ابتذال فاصله دارند. این دو قطعه ای هم که انتخاب کردیم، با معنای کار ما قرابت زیادی دارد. به خصوص ترانه کورش یغمایی. من خیلی از ترانه های او را شنیده ام. ولی این را هیچ وقت گوش ننموده بودم. وقتی متن را به پسرم دادم که بخواند، بعد از این که خواند به من گفت این ترانه را شنیده ای؟ خیلی به کارت شباهت دارد. موسیقی را گوش کردم و گفتم کارم را با همین ترانه آغاز می کنم. چون معنا، فرم، حس و لمسش به شدت با کار من هماهنگ است و به آن یاری می نماید. در انتها هم موسیقی فرهاد را استفاده کردم که ترانه بسیار زیبایی دارد و خیلی خوب آهنگسازی شده و فرهاد هم به برترین شکل ممکن آن را اجرا نموده است.

استقبال از کار چطور بوده است؟

بدون اغراق 98 درصد کامنت های که برای ما می نویسند، مثبت است و نظر منفی از تماشاگر نشنیده ام. با این که متن نمایش بسیار سخت است، اما مجذوب کننده و قابل فهم است. کافی است آن را با دل و جان ببینید، نه این که به محض این که آغاز می گردد، سعی در تجزیه اش داشته باشید. باید ساده به آن نگاه کرد. به همین علت ارتباط خوبی با تماشاگر پیدا نموده است. حتی برخی از تماشاگران وقتی کار تمام می گردد، در سالن می مانند و از احساسشان به کار به من می گویند. این برای من خیلی ارزشمند است. از نظر تعداد تماشاگر هم با این که تازه اجرای هشتم ماست و خیلی زود هم اجراها تمام می گردد، ولی استقبال خیلی خوب بوده است.