اگر این علایم را دارید، شما یک فابینگ هستید! - وبلاگ سطح دیتا

به گزارش وبلاگ سطح دیتا، تهران (پانا) - حتماً برای شما هم پیش آمده، با کسی حرف بزنید و همکلام شوید ولی او در حین صحبت با شما سرش توی گوشی باشد و مدام در حال چک کردن. یا فرزندی دارید که به شدت وابسته گوشی است و حتی سر میز شام هم گوشی را کنار نگذارد.

به گزارش روزنامه جوان، بدتر از وابستگی کسانی که نمی توانند از گوشی جدا شوند و حتی در حمام هم آن را در جای مطمئن همراه خود می برند. این همه وابستگی به موبایل فقط یک معنی دارد و آن هم ابتلا به بیماری فابینگ است.

2 مثال آشنا از رفتار فابینگ ها

زن و مردی در رستوران مقابل هم نشسته و منتظر بودند تا سفارش آن ها آماده گردد. زن می خواست حرف مهمی بزند؛ خبر مهمی داشت و ترجیح داد آن را در موقعیتی رمانتیک اعلام کند. می خواست واکنش همسرش را وقتی می شنود پدر شده از نزدیک ببیند. هر بار خواست با او حرف بزند مرد سرش در گوشی بود و داشت تندتند چیزی را چک و به سرعت نور جوابی تایپ می کرد. زن عصبی شد، چند بار با اخم به او حالی کرد ناراحت شده، ولی مرد باز هم لبخندی زد و سرش را در گوشی فروبرد، آن قدر که زن عصبانی شد و از خیر دادن خبر خوب گذشت. یکی از والدین مدرسه برای دیدار با مدیر مدرسه رفته بود. او کار مهمی داشت و برای دیدار با مدیر عجول بود. باید درباره بیماری دخترش حرف های مهمی می زد ولی مدیر هر از گاهی سر تکان می داد و وانمود می کرد آماده شنیدن است ولی در واقع او سرش در گوشی همراه بود و توجهی به حرف آن زن نداشت. زن داشت حرف می زد ولی در واقع با خودش. چون خانم مدیر حواسش در گوشی بود و فقط وانمود می کرد اوضاع را تحت کنترلش دارد.

این همه وابستگی به گوشی، بیماری است

حتماً برای شما هم پیش آمده، با کسی حرف بزنید و همکلام شوید ولی او در حین صحبت با شما سرش در گوشی باشد و مدام در حال چک کردن. یا فرزندی دارید که به شدت وابسته گوشی است و حتی سر میز شام هم گوشی را کنار نمی گذارد. بدتر از وابستگی کسانی که نمی توانند از گوشی جدا شوند و حتی در حمام هم آن را در جای مطمئن همراه خود می برند... یا دیده اید زن هایی که در حین آشپزی با دست دیگرشان پیغام چک یا استوری دیدن می نمایند. یا کارمند بانکی که قرار است کار شما را انجام دهند، ولی در عین حال سرش در گوشی است و مدام به صفحه آن نگاه می نماید و گاهی آن را برمی دارد. این همه وابستگی به موبایل فقط یک معنی دارد و آن هم ابتلای ما به بیماری فابینگ است؛ یعنی بی اعتنایی به دیگران با نگاه کردن به گوشی همراه. اختلال رفتاری جدیدی که با بروز و توسعه فضای مجازی پدیدار شده و هر روز قربانیان بیشتری می گیرد. اختلالی که کوچک و بزرگ را مبتلای خود نموده است. تصور کنید کودکی را که در رختخواب تازه چشم باز نموده و هنوز کاملاً هوشیار نشده از بالای سرش گوشی برمی دارد و اولین کارش روشن کردن اینترنت است. اگر هم اعتراض کنید، می گوید فقط در حد چک کردن پیغام هاست. یا همسرتان هنوز راهی محل کار نشده اول گوشی را چک می نماید. حالا اینکه شدت این اختلال در افراد تا چه حد است باید به علائمش نگاه کرد.

اضطراب جا ماندن از اخبار و پیغام ها

فابینگ ها همواره یک اضطراب درونی دارند که مبادا پیغام ها و اخبار دوستان شان را از دست بدهند. اگر یک ساعت دسترسی به اینترنت نداشته باشند، کلافه و عصبی به نظر می رسند و طوری رفتار می نمایند انگار از اخبار مهم جهان جا مانده اند. این آدم ها مدام صفحه گوشی خود را نگاه می نمایند و بی علت قفل آن را می گشایند. یا مدام اینترنت را روشن می نمایند که مطمئن شوند، پیغامی ندارند. فابینگ ها همواره آنلاین هستند و همواره تمام استوری ها را بی کم و کاست می بینند و چیزی را از قلم نمی اندازند.

اغلب فابینگ ها همزمان با چک کردن گوشی با تلفن همراه حرف می زنند، یا دارند با شما چت می نمایند ولی در عین حال فرصت تماس با دیگری را از دست نمی دهند و هر دو کار را همزمان انجام می دهند. آن ها را وقتی غذا می خورند، بشناسید. چون گوشی عضو اصلی سفره شان است و آن را درست کنار بشقاب شان می گذارند و با هر لقمه، نگاه شان به صفحه گوشی است. حالا برویم سراغ راهکارهای این اختلال.

اگر شما یک فابینگ هستید...

اگر شما یک فابینگ هستید، پیشنهاد می کنیم موقع غذا گوشی خود را در حالت پرواز قرار دهید تا تماس یا پیغامی دریافت نکنید. تماس و مصاحبه با دیگران را جایگزین چک کردن گوشی کنید و سعی کنید حواس تان از گوشی کاملاً پرت گردد. ورزش و فعالیت های دیگری را جایگزین کنید تا حواس تان به مرور از گوشی پرت گردد. اگر در جهت مدام گوشی دست تان است با چیزهایی مثل یک جدول خود را سرگرم کنید تا به مرور این اختلال بهبود یابد. موقع خواب گوشی خود را دور بگذارید تا اگر هم بخواهید نتوانید مدام چک کنید. خواب شیرین صبح اجازه نمی دهد از رختخواب خیز بردارید و گوشی را بیاورید. پس کم کم عادت چک کردن اصلاح می گردد.

گرچه اختلال فابینگ متعلق به کاربران فضای مجازی است، ولی هستند بیماری ها و اختلال های دیگری که مربوط به جهانی پر رمز و راز اینترنت است. شاید اسمش عجیب باشد، ولی در واقع همه ما به نوعی آن را کم یا زیاد تجربه نموده ایم.

سندروم های مجازی را بشناسیم

سندروم سایبر کندریا: ساده اش می گردد آدم هایی که با وسواس دنبال نشانه های بیماری در ماشین های جست وجوگر مثل گوگل هستند و به خود بیمار پنداری تن می دهند. حتماً دیده اید آدم هایی که جواب آزمایش خود را گرفته اند و در فاصله ای که نزد پزشک بروند، خودشان دست به تفسیر می زنند و بیماری های عجیب و غریبی یافت می نمایند. یا کسی که با کوچک ترین علائم بیماری دنبال بیماری های جدی مثل سرطان می گردند و خودشان را بیمار می پندارند، یا برای هر سر درد کوچکی یک غول می تراشند و حتی گاهی بدون مشورت با پزشک دست به درمان می زنند و این اضطراب را با خود به دوش می کشند. سندروم نوموفوبیا یعنی آدم هایی که مدام می ترسند گوشی خود را جا گذاشته باشند. قبل از رفتن بارها کیف خود را چک می نمایند و اگر برای کاری مجبور باشند از گوشی خود دور باشند، دچار اضطراب می شوند و مدام در تکاپوی رسیدن به گوشی همراه خود هستند. مثل کسانی که در دادگستری یا برخی ادارات باید گوشی خود را تحویل دهند ولی آن ها با هر ترفندی شده گوشی را با خود داخل می برند. جالب است به علت جرم بودن حمل گوشی آن را خاموش یا روی سکوت می گذارند و عملاً کارایی مثبتی ندارد ولی همین که آن را دنبال خود دارند، احساس امنیت می نمایند. سندروم تونل کارپال یعنی استفاده زیاد از گوشی و اختلال در سیستم عصبی دست ها. آن ها اغلب سر انگشتان شان گزگز می نماید و از اینکه کف دست یا بندهای انگشت شان را ماساژ دهند، لذت می برند. آن ها مدام در حال تایپ یا ور رفتن با گوشی هستند و خیلی ها این کار را با مهارت به صورت خوابیده انجام می دهند. به همین علت طبیعی است که دست شان خواب می رود یا دچار درد می گردد.

چشم کامپیوتری و درمان آن

سندروم چشم کامپیوتری: این اختلال هم بر اثر نگاه کردن بیش از حد به صفحه گوشی اتفاق می افتد و اغلب برای کسانی است که مدت طولانی بازی های یارانه ای می نمایند و از روی بازی یا صفحه در حد پلک زدن هم چشم برنمی دارند. این افراد باید بیشتر مراقب سلامتی چشم های خود باشند و بین بازی ها و زل زدن های طولانی وقفه بگذارند. در سال های اخیر و با توسعه پلتفرم های دیدنی فیلم اختلال های چشمی نیز رو به توسعه است و اغلب افراد از گوشی به عنوان تلویزیون سینما کلاس درس و... استفاده می نمایند. برای کم شدن این آسیب می توانید از تابش هرگونه نور طبیعی و مصنوعی روی گوشی خود دوری کنید. نور صفحه گوشی خود را تا جایی که ممکن است کم کنید، فاصله صفحه گوشی تا چشم را در حد استاندارد رعایت کنید و هر 20 دقیقه از جای خود بلند شوید و برای 20 ثانیه به چیزی که حدود 20 قدم از شما فاصله دارد، نگاه کنید. سایز فونت های خود را تغییر دهید تا مجبور نباشید به چشم خود فشار مضاعف بیاورید. پس تأکید می کنیم قانون 20- 20- 20 را رعایت کنید؛ یعنی هر 20 دقیقه چشم از صفحه رایانه یا گوشی بردارید. به مدت 20 ثانیه استراحت کنید و به چیزی 20 قدم دورتر نگاه کنید.

توهم زنگ خوردن تلفن همراه

سندروم گوشی خیالی را کسانی مبتلا هستند که مدام حس می نمایند گوشی آن ها در حال زنگ خوردن است یا با شنیدن کوچک ترین لرزشی فک می نمایند گوشی آن ها روی ویبره است و زنگ می خورد، در حالی که هیچ پیغامی دریافت ننموده اند و جالب تر اینکه حتی گوشی خود را همراه خودشان نیاورده اند ولی گاهی حس می نمایند زنگ خورده یا می لرزد. خانم میشل دروئین روانشناس دانشگاه فورت وین که خود نیز به این اختلال مبتلا بود تحقیقی را در زمینه این سندروم آغار کرد و به نتایج جالب توجهی دست یافت. او این سندروم را در دسته اختلال های روانی ندانسته و آن را نوعی توهم می داند. برای حل این اختلال هم پیشنهاد می نماید مدتی گوشی یا ساعت هوشمند خود را در منزل بگذارید و همراه خود نبرید تا کم کم احتمال پیش بینی لرزش گوشی کاهش یابد. برخی ها هم مبتلا به سندروم اردک هستند. چرا اردک؟ چون این حیوان زیبا با بال ها و راه رفتن طنازانه اش باید زیر آب تندتند پا بزند تا حرکتی زیبا خلق کند و بقیه شاهد راه رفتن زیبایش باشند، کاری که اغلب ما انجام می دهیم. به رغم سختی ها و مسائل فراوانی که داریم وانمود می کنیم خرسند و خوشبختیم. هر روز که گوشی خود را چک می کنیم، اینستاگرام پر است از پیغام هایی که نوید شادی و ثروت می دهند. پیغام کسانی که خودشان را پشت زیبایی های جهانی مجازی قایم نموده اند و فقط رستوران رفتن ها و عکس های لاکچری و... را به اشتراک می گذارند و شما هرگز نخواهید دانست آن عکس ها در چه شرایطی گرفته شده و ممکن است آن جهت زیبا یا آن کافه یک نفره بعد از یک جدایی سخت رخ داده باشد. سندروم اردک این روزها بسیار شایع است و بلاگرهای صورتی که هر روز عکس های خوشبختی غیرواقعی خود را به نمایش می گذارند، بیش از همه به رواج این اختلال اجتماعی دامن می زنند.

فوموها احساس جاماندگی دارند

پاتریک مک گینیس در سال 2002 اصطلاح فومو را برای یکی از پیغامدهای روانی استفاده از فضای مجازی بیان کرد؛ این اصطلاح به ترس ناشی از جا ماندن از دست دادن، شامل نشدن، حذف شدن و... اشاره دارد. جاماندگی وقتی رخ می دهد که فرد عکس دوستان و دنبال نماینده هایش را می بیند، حسرت می خورد و حس می نماید در جهت خوشبختی از دیگران جا مانده است. این اتفاق برای افراد زیاد می افتد و اغلب به خاطر نداشته های شان پس از ورود به فضای مجازی غمگین و افسرده می شوند. مبتلایان می ترسند از اخبار کسب وکار خود جا بمانند و مدام بازار سرمایه را چک می نمایند و ترس از جا ماندن دارند. کاربران مبتلا به این اختلال گاهی از بی خبر ماندن می ترسند. وقتی از گوشی دور هستند گویا جهان در آن چند ساعت زیر و رو می گردد و آن ها در بی خبری به سر می برند و این بی خبری از جهان چه آزاردهنده است. آن ها وقتی از گوشی دورند، می ترسند از اتفاقات صفحه شان جا بمانند. می ترسند کسی آن ها را فالو کند و آن ها نبینند. کسی لایک کند و آن ها متوجه نشوند یا استوری جدیدی بگذارند و او آخرین بازدیدنماینده باشد. به همین علت به فابینگ مبتلا می گردد و مدام گوشی خود را چک می نماید. با توسعه تکنولوژی و استفاده بیشتر مردم از اینترنت و شبکه های اجتماعی، تمام اختلال های ناشی از مصرف در کمین افراد است. پس اینکه تا چه حد می توانیم از آسیب های روحی و فیزیکی این ماجرا کم کنیم، بستگی به نگاه ما نسبت به جهانی مجازی و کوشش ما برای تغییر سبک زندگی سالم دارد. ما نمی توانیم جلوی سرعت و شتاب تکنولوژی و رشد قارچ گونه گوشی های هوشمند را بگیریم، ولی می توانیم هوشمندانه از وابستگی و خطرات ریز ودرشت آن در امان بمانیم.